भी.सी. अगमसिंहको सम्झना

कि लाग्यो धनको राश कि हाडको
बर्माको त्यो जंगलमित्र एक्लै बस्दा
गोला बारुदको ध्वाँ आकाशभरि छाउँदा
जमिन, थर्कियो, मुटु चर्कियो, कान थुनियो
एका–एक रुखहरु ढल्दा, ढडेलो लाग्दा
आँखाले के देख्नु प¥यो ? सास थुनियो !
ध्वाँ बीच सेतो–रातो डल्ला आकाशमा उड्दा
ला...... जा .... ! सपना भैंm भो !
कैले सात दिनरात झरी पर्दा
रोइरहेको साथी पाइयो, घाइते देखियो
भाग्दा शव कुल्चियो
जापानी शत्रुले पाटी भित्ता ओगट्यो
‘‘फाइरिङ ‘फाइरिङ’’ गढ्याम्म गढ्याम्म .....!